Na motywach powieści Jamesa Matthew Barriego.

Wendy ma 12 lat i poważne wątpliwości. Od jakiegoś czasu jej rodzice zachowują się dziwnie. Dziewczynka podejrzewa, że coś przed nią ukrywają. Poza tym wymagania względem niej rosną, jakby z dnia na dzień miała dorosnąć. Musi zajmować się siostrą i domem, bo mama jest „trochę nieobecna”, a tata „zwyczajnie zalatany”. Nie mogąc się odnaleźć w nowej sytuacji Wendy ucieka w świat bajek. Przebrana w czapkę Piotrusia Pana razem ze swoją niesłyszącą siostrą Tammy wyruszają do Nibylandii na spotkanie z Zagubionymi Chłopcami, plemieniem Indian i bandą piratów, na których czele stoi Kapitan Rak, któremu żadna mama nigdy nie porządkowała myśli. W wyśnionej przez Wendy krainie pojawiają się mama i tata, a nawet ich pies Nana, który wcale nie jest krokodylem. Wendy przejdzie wiele prób, pokonując własny strach i ucząc się wyrażać swoje emocje. Dla rodziców będzie to lekcja szczerości. Ale na szczęście wszystko skończy się dobrze, bo jak zapewnia Nana, która tylko czasem traktuje dzieci jak szczenięta: „Żeby wszystko uporządkować najpierw trzeba zrobić bałagan”.

Wendy tworzyć będzie Nibylandię na oczach widzów z codziennych przedmiotów. Jak w dziecięcych zabawach wzór na dywanie stanie się rwącą rzeką lawy, łóżko okrętem a poduszki chmurami, po których skakać będą bohaterowie. Kolejne postaci pojawiające się w śnie bohaterki będą wykrzywionym obrazem jej najbliższych – zniekształconym przez złość i tęsknotę za dawnym życiem. Na szczęście jak w każdym śnie, kiedy nadejdzie świt wszystko wróci na swoje miejsce. I być może następnego dnia coś zmieni się w relacjach Wendy i jej rodziny.

Uważamy, że teatr może być narzędziem zmiany i ważnym uczestnikiem rozwoju dziecka. Wciąż wielu rodziców, gdy słyszy pytania dotyczące spraw ostatecznych unika odpowiedzi. Wspólne wyjście na spektakl, poznanie naszych bohaterów i ich historii może w sposób lekki i mądry podpowiedzieć obu stronom – jak zacząć. „Piotruś Pan?” ma za zadanie wzmocnić wśród dzieci poczucie własnej wartości, oddać im głos i uczynić partnerem w relacji z dorosłymi. Wierzymy, że teatr dziecięcy może być czymś więcej niż zabawą, choć o niej również nie zapominamy. Dla nas teatr nie jest celem, a drogą – wymianą energii, poglądów i emocji. Spektakl dedykujemy nie tylko dzieciom, ale również dorosłym – rodzicom i nauczycielom – chcemy ośmielić obie strony. Stworzyć przestrzeń do zadawania pytań i dać narzędzie – spektakl, który może być trampoliną do rozmowy. Na widowni spotkają się dzieci słyszące i głuche. To również ważny aspekt tego projektu, jednak nie chcemy tworzyć teatru dla głuchych, którego głównym problemem jest fakt bycia głuchym. Wręcz przeciwnie – zależy nam na opowiadaniu naszych wspólnych historii, dotyczących uniwersalnych problemów.

Czas trwania: 75 minut
Spektakl rekomendowany dla widzów od 7. roku życia.
Spektakl grany w języku polskim oraz polskim języku migowym.

REALIZATORZY/REALIZATORKI
reżyseria ZESPÓŁ
dramaturgia GRZEGORZ GRECAS, MALWINA RUSÓW
scenografia AGNIESZKA „ALEX” ALEKSIEJCZUK
ruch sceniczny MADI ROSTKOWSKA
produkcja PIOTR „MELCHIOR” TORCHAŁA

obsada WIKTORIA CZUBASZEK, JOANNA GONSCHOREK, MACIEJ RABSKI, MALWINA RUSÓW, OLGA ŻMUDA

PREMIERA 21 grudnia 2016 roku; Sala Czarna Akademii Sztuk Teatralnych im. Stanisława Wyspiańskiego w Krakowie Filią we Wrocławiu

Projekt dofinansowany w ramach „Programu podyplomowej samoformacji aktorskiej” realizowanej przez Instytut Grotowskiego we współpracy z Państwową Wyższą Szkołą Teatralną im. Ludwika Solskiego w Krakowie Filią we Wrocławiu i przy udziale instytucji partnerskich, m.in. wrocławskich teatrów i ośrodków kultury. Celem programu jest rozwijanie potencjału młodych artystów kończących szkołę teatralną oraz pomoc w znalezieniu pracy – przede wszystkim przez samodzielne kreowanie miejsc pracy ze szczególnym uwzględnieniem możliwości tworzenia własnych grup artystycznych oraz prowadzenia działań teatralnych w różnych przestrzeniach aktywności społecznych i edukacyjnych.