Fedra, czyli historia flanelowego wstydu

reż. Agata Duda Gracz

Wyobraźnia to nadzwyczajny przywilej człowieka. Im jest większa, tym silniejsza potrzeba jej przeżywania. To pamięć czucia, wspomnień i doznań. Co się stanie, jeżeli potrzeba jest tak silna, że nie jesteśmy w stanie oddzielić imaginacji od rzeczywistości? Czy przywilej, który daje ogrom możliwości, może stać się jednocześnie wielkim zagrożeniem?

„Fedra, czyli historia flanelowego wstydu” to opowieść o pewnej teatralnej bufetowej, która w głębi serca czuje się bohaterką antycznego dramatu. To spektakl o strachu przed przemijaniem i o potrzebie miłości.

Przed nami studium wstydu inspirowane „Miłością Fedry” Sarah Kane oraz antycznym „Hippolytosem uwieńczonym” Eurypidesa w reżyserii Agaty Dudy Gracz.

Czas trwania: 96 minut
Spektakl rekomendowany dla widzów dorosłych.
TW: dym, samobójstwo, przemoc, przemoc seksualna

REALIZATORZY/ REALIZATORKI
scenariusz/ reżyseria/ scenografia/ kostiumy AGATA DUDA GRACZ
reżyseria światła CEZI STUDNIAK
muzyka ŁUKASZ WÓJCIK-ZAWIERUCHA
choreografia PIOTR MATEUSZ WACH
projekcje/ realizacja światła KACPER SCHEFFLER
kierownik produkcji PAWEŁ ZARĘBA
realizacja dźwięku WIKTOR GRZEGORZEWSKI

obsada JUSTYNA SZAFRAN (gościnnie), EMOSE KATARZYNA UHUNMWANGHO (gościnnie), WIKTORIA CZUBASZEK, PRZEMYSŁAW FURDAK, JERZY GÓRSKI, PAULINA MIKUŚKIEWICZ, ADAM MICHAŁ PIETRZAK, RAFAŁ PIETRZAK, MACIEJ RABSKI

PREMIERA 11 marca 2023 roku; Sala Formalna – Centrum na Przedmieściu, ul. Prądzyńskiego 39A

Spektakl jest wynikiem koprodukcji Teatru Układ Formalny oraz DCF (Dolnośląskie Centrum Filmowego – Instytucja Kultury Samorządu Województwa Dolnośląskiego – www.dcf.wroclaw.pl) i Muzeum Pana Tadeusza.

Projekt współfinansowany przez Wydział Kultury Urzędu Miejskiego Wrocławia oraz ze środków budżetu Województwa Dolnośląskiego.

RECENZJE

Spektakl jest wspaniale zagrany. […] Nie wyobrażam sobie, że nie obejrzycie tego poruszającego, mądrego i – bardzo pięknego przedstawienia.

– Rafał Turowski, rafalturow.ski

Uniwersalna historia osadzona w mitologicznych źródłach, cudownie obsadzona aktorskimi kreacjami kwitnie jak szalona podlewana chyba jakąś specjalną odżywką, z którą przyjechała do Wrocławia na wiosnę reżyserka-czarodziejka Agata Duda Gracz.
„Fedra, czyli historia flanelowego wstydu” w reżyserii Agaty Dudy Gracz to spektakl zjawiskowy.

– Dorota Olearczyk, PIK.wroclaw.pl

Agata Duda-Gracz, offowy zawodowy teatr Układ Formalny i gwiazdy Teatru Muzycznego Capitol to wyjątkowy amalgamat talentów. Do tego Eurypides przełamany brutalizmem Sarah Kane i mamy Fedrę, która trzyma za gardło.

– Dagmara Chojnacka; Radio RAM

„Fedra, czyli historia flanelowego wstydu” to spektakl, którego na wrocławskich scenach brakowało. Jest w nim niezwykła świeżość, połączona z pewną artystyczną bezczelnością, rozumianą bardzo pozytywnie.

– Katarzyna Mikołajewska, wroclaw.wyborcza.pl

Spektakl swą niezwykłą siłę emocjonalnego rażenia zawdzięcza pełnej synergii współpracy Dudy Gracz, Wacha, Wójcika-Zawieruchy i występujących w nim aktorów. To na kanwie ich indywidualnych wrażliwości powstała opowieść o Fedrze antycznej i współczesnej zarazem. Fedrze, która, poznawszy gorzki smak miłości, plami przygryzione wargi barwą krwi. Ta opowieść o braku miłości – nieoczekiwanie – staje się też hymnem ku jej czci, bo nawet ciemna i kaleka przynosi wystarczający powód, by żyć. Gdy jej zabraknie, kiedy wraz ze swą walizką zniknie w kulisach, na scenie pozostanie tylko chór groteskowych Erynii i dryfujący w akwarium martwy szczur.

– Wojciech Jerzy Kieler; Teatrologia.info

Reżyserka i scenarzystka w jednej osobie, Agata Duda Gracz, opowiada o teatralnej bufetowej (gra ją Justyna Szafran z Capitolu), która ma naturę marzycielki. Wydaje się, że uczestniczymy w jej życiowym dramacie – do momentu jednak, w którym wcielając się w postaci teatralne, zaczyna przeżywać ich tragedie.

– Adam Zawadzki, Nowa Siła Krytyczna; e-teatr.pl

[…] Oto w skrócie opis spektaklu, który powinni obejrzeć wszyscy miłośnicy prawdziwego teatru, nie uznający jakichś wyimaginowanych granic dostępnych sztuce.

– Joanna Tumiłowicz; maestro.net.pl